So many doubts!

Ósma rano. Zmarznięta, szczękająca zębami, przystępująca z nogi na nogę. Czekam na autobus, wyciągam szyję z nad grubego szala i przeklinam moją ukochaną porę roku za przedwczesny chłód. Moje myśli błądzą między szkołą, losami bohaterów ze świeżo odłożonej powieści, surrealistycznymi marzeniami i najprostszymi potrzebami- czytaj "Gdzie ten cholerny autobus". Odsuwam wszystkie myśli na rzecz mojej ulubionej czynności- obserwowania ludzi. Tu również zmarznięta staruszka, siedzi na ławce, mówi do siebie. Szara kobieta koło trzydziestki z mdłym wyrazem twarzy przeklina głośno rozmawiając przez telefon. Grupa roześmianych licealistów przekrzykuje się. Jeden zerka na mnie. Wśród tej całej zlewającej się w jedno masy widzę JĄ. Studentka w białej sukience i szarym grubym swetrze. Długie, brązowe włosy spływają falami poniżej talii. Pali papierosa, prowadzi stary czarny rower, patrzy przed siebie. Nagle wszyscy zamierają, licealista odrywa wzrok od mojej marnej spódniczki, spojrzenia kierują się na tę wręcz anielską, młodą kobietę. Niczego nieświadoma przechodzi, a inni wracają do swoich czynności. Ja zostaję z natłokiem myśli i pragnieniem bycia tak samo IDEALNĄ.

Pisząc idealną nie mam na myśli buzi lalki, ani figury modelki. Ani nawet modnego wyglądu. Istnieje pewna zakazana grupa takich ludzi, którzy roztaczają wokół siebie niezwykłą aurę. Aurę artyzmu, inteligencji, pewnego piękna i tajemnicy. Ta nieokreślona, mała społeczność jest dla mnie ogromną nadzieją na to, że świat jeszcze się doszczętnie nie zeszmacił. Zamyślony brunet w autobusie zaczytany w powieści, owa anielska dziewczyna na przystanku, zakochana para tak bardzo zajęta sobą, że nie widzi otaczającej jej świata. A do tego w tak pięknym obrazku. Tak elektryzują, tak biję od nich ciekawość. Nonszalancki strój, pewność siebie. Swojego wyglądu, ale przede wszystkim SIEBIE, tego co jest w środku. Nie wiem kim jesteście dziwne istoty, ale bardzo chcę Was poznać.

Zmierzam do tego, że jeszcze nie odnalazłam tej wspaniałości w sobie. Nie wiem czy jest, nie wiem gdzie ona jest.  Staję przed lustrem w niesamowicie modnym stroju. Rurki, luźna marynarka, kapelusz. Powinnam stwierdzić, że wyglądam dobrze. Wyjść z domu cała w skowronkach i przejść z dumą przez ulice Torunia. Zamiast tego stwierdzam, że czegoś mi brakuje. Nie ma tej iskry, nuty tego czego szukam w innych, nie ma we mnie. To nawet nie kompleksy, raczej świadomość niepełności, braków. I tu już mamy gorszy problem. Pieprzyć wygląd, ale jak odnaleźć siebie? "Każdy ma swoje niebo, gdzie Libertango grają" Gdzie jest moje niebo? Kiedy osiągnę najwspanialszy stan na świecie- stan beztroskiej radości?

Niczym lunatyk szukam. Na ślepo. Trochę paranoicznie, bez spokoju, z trzęsącymi się dłońmi. Chwytam się brzytwy, niczym przysłowiowy tnący. Czytam ile wlezie, oglądam filmy, słucham muzyki, gram, dyskutuję, gotuję, doznaję przeżyć artystycznych i tych bardziej prostych w postaci imprez i spotkań. Piję kawę i rozmawiam z najbliższą mi osobą na świecie. Taka oto otoczka ciekawego życia. Popadam w skrajne nastroje. Od euforii, po wyczerpanie. Dojrzewam, dorastam? To normalne? Wracam do domu, siadam do biurka, patrzę w przestrzeń i zupełnie nie wiem kim jestem.

JULIA

http://www.youtube.com/watch?v=Kx_37fn_kXs