Fear of the dark

               Kilka tygodni temu podczas tradycyjnej „rundki” po moich ulubionych polskich blogach natrafiłam na zdjęcie okładki książki pt.: „Fashion Babylon”. Podpis pod zdjęciem brzmiał: „świetna”. Jako, że z chęcią poczytałabym coś ciekawego o modzie napisałam do autorki owej, krótkiej recenzji z pytaniem czy mogłaby mi przybliżyć treść tej powieści. Odpowiedź przyszła natychmiast: „To obowiązkowa lektura każdej blogerki. Przeczytaj”. I aż się wzdrygnęłam! Zero szczegółów? Nic o języku, fabule? Ale wyraźny nakaz (czy może nawet rozkaz!?) mówi sam za siebie: „PRZECZYTAJ”!

                   Pare dni później korzystając z przypływu gotówki ruszyłam na poszukiwania „Fashion Babylon’u” Matras? „Nie wiem o jakiej książce Pani mówi.” Atlas? „Niestety, nie mamy.” Empik? Zrezygnowana spytałam się sprzedawcy o książkę pani Imogen. Chłopak uśmiechnął się z pobłażaniem (no tak, wystrojona dziewczyna, pytająca się o głupawą książkę o modzie, nie ma ratunku dla tej młodzieży, oj nie ma…) i powiedział, że niestety obecnie brak takowej książki, ale może zaproponować mi coś innego. Facet musiał mieć niezły ubaw wyszukując najgłupsze tytuły w asortymencie (Ostatnia noc w Chateau Marmont? Portier nosi garnitur od Gabbany?), a ja miałam ochotę krzyknąć, że moda nie jest jedyną rzeczą, która mnie interesuje. Jednak mruknęłam tylko słowa pożegnania i wyszłam stukając szpileczkami (łeb o ścianę…- jak ja musiałam wyglądać!)

    Szybko zapomniałam o pozycji "Fashion Babylon", kiedy zupełnie przez przypadek dostałam właśnie tę książkę! Zabrałam się do czytania i… po 50 stronach odłożyłam. „Obowiązkowa lektura blogerki” ? Dobre sobie… Książka ukazuje nam historię młodej projektantki i jej mozolną drogę na szczyt. Wszystko byłoby w porządku, bo miło czasami usiąść z „czytadłem” w ręku i przyjemnie spędzić czas gdyby nie… język. O ile wulgaryzmy w potocznej mowie każdemu już chyba spowszedniały to w literaturze słowa „cholera”, „ja pierdole” czy może jeszcze ostrzej „kurwa” powtarzające się notorycznie bardzo mi przeszkadzają. I dlatego odłożyłam książkę uznając ją za nie wartą zachodu.

 śmietnik w kadrze <3

                    Ale z  racji tego, że nie lubię niedokończonych historii oraz, że słowa „obowiązkowa lektura” chodziły za mną jak mantra to po książkę Fashion Babylon sięgnęłam po raz kolejny. Z tym, że teraz przeczytałam do końca i powiem szczerze: czasem aż krzyczałam z oburzenia! Czy wszyscy ludzie z branży modowej muszą być znarkotyzowani, z głową napełnioną wodą sodową,  z ręką łasą na kase i tak pustym środkiem? Dlaczego by nie wejść ze szturmem w ten biznes zmieniając go choć odrobinę na lepszy? A może wygląd jest tu tak ważny, że każdy zapomina o tym co w środku i przemiana w bezdusznego pustaka jest obowiązkowym punktem sukcesu w modzie? Więc czy warto się tu pchać?

                   Teraz przyznam raje mojej blogowej koleżance. Jest to lektura „obowiązkowa” dla każdej osoby wiążącej swoje plany życiowe z modą, bo chyba warto się zastanowić czy na pewno chce się tak żyć. Wierzcie mi, za tą toną świateł, koloru, piękna, pieniędzy i prestiżu kryje się tyle brudu, że do dziś czuje pewien niesmak… A książka nie jest „świetna” nie jest nawet dobra, a cenie ją tylko za to, że dzięki niej przejrzałam na oczy.

 Julia