Where the wild roses grow...

Ktoś ostatnio napisał, że nudno tu. Już chciałam zachłysnąć się z okrzykiem "Wcale, nie!", ale nagle przygarbiłam się nad kubkiem herbaty i zapłakałam cichutko. Bo faktycznie trzeba Anonimowemu przyznać rację. Co ma się właściwie dziać kiedy tak głęboko zanurzamy się w rutynę? Szare poranki, senne godziny lekcyjne i powroty do domu po zmroku. Pierwsze czynności po wejściu do ukochanego pokoju już wcale nie tak aktywne jak na początku. Zakładam sweter, wiążę włosy i opadam na łóżko. Bam! Nic więcej nie jestem w stanie zrobić. Kilka minut długo wyczekiwanej siesty i moje oczy powoli kierują się na plecak w kącie pokoju. Taak, nauka, lekcje, Mozart, ćwiczenia. Mam dość. Czuję się jakby był listopad, a mamy...? No tak, wrzesień :)

  O czym to ja...? No tak, wcześniej wspominana NUDA. Wydawałoby się, że przy natłoku zajęć nie ma miejsca na sztukę, zdjęcia i kreatywność. A ja dziwnym trafem, gdzieś w tych wspaniałych chwilach wolnego czasu zamiast komentarzowej nudy odczuwam duże pokłady pomysłów i inspiracji. Więc chyba nie jest jeszcze tak źle. Jest szansa na przyszłość.

Wcześniejsze posty były jesienne? Niee. Tamte miały jeszcze w sobie nutkę lata. Pewien smaczek euforii i głód nowych doświadczeń, nowości. Nadchodzą ciężkie czasy. Euforia znika, organizm przepity zieloną herbatą, ciało przygniecione dużą ilością koców. Czas jesiennego zmęczenia się zbliża.

 Julia.